معنی کناره نشین - جستجوی لغت در جدول جو

کناره نشین

لغت نامه دهخدا

اجاره نشین

آنکه در محل اجاره ای به سر می برد و به صاحب خانه اجاره بها می دهد، مستاجر

فرهنگ فارسی عمید

کرایه نشین

مستاجر، آنکه خانه، دکان یا چیز دیگر را اجاره کند، اجاره کننده، اجاره دار، اجاره نشین

فرهنگ فارسی عمید

کناره نشینی

(کَ / کِ رَ / رِ نِ)

انزواطلبی: خواست که بعدخراب البصره پای از میان کار کشیده دارد و دست به آغوش کناره نشینی و انزوا فراکند. (جهانگشای جوینی)

لغت نامه دهخدا

اجاره نشین

مستأجر.
- امثال:
اجاره نشین خوش نشین است، یعنی مستأجر هر جا را که نپسندد به آسانی تواند ترک کردن وجای دیگر اجاره کردن

لغت نامه دهخدا

کجاوه نشین

(پَ کَ نُ / نِ / نَ)

کسی که در کجاوه نشیند. (ناظم الاطباء). آنکه در کجاوه قرار گیرد و سفر کند: کجاوه نشینی را شنیدم که با عدیل خود میگفت. (گلستان)

لغت نامه دهخدا

کرایه نشین

(پَ یُ / یَ بَ)

اجاره نشین. (یادداشت مؤلف). آنکه در خانه و جایی که کرایه کرده است اقامت کند. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

کناره کشی

(کَ / کِ رَ / رِ کَ / کِ)

عزلت گزیدن از کار. (ناظم الاطباء). کناره گیری. کناره گرفتن

لغت نامه دهخدا

کناره شدن

(کَ دَ)

دور شدن. برکنار گردیدن: و هوشهنگ که چهارم بطن بود از فرزندان او، ولی عهد گردانید و به مرگ خویش کناره شد. (فارسنامۀ ابن بلخی از یادداشت به خط مرحوم دهخدا) ، مردن. (یادداشت ایضاً) : وبایی عظیم پدید آمد پس هر کسی را عزیزی کناره می شد صورتی می ساخت مانند او. (فارسنامۀ ابن بلخی). چون پدرش کناره شد در شکم مادر بودو تاج بر شکم مادرش نهادند. (فارسنامۀ ابن بلخی). و نزدیک منذر رفت و آنجا می بود تا پدرش کناره شد. (فارسنامۀ ابن بلخی ص 75)

لغت نامه دهخدا